♥ İletişime Dair ♥

Herkese merhabalar efenim.Nasılsınız? Beni soracaksanız geçinip gidiyorum :D Şu son sıralarda aklım başka kişilerle iletişimime takıldı.Bu yakın arkadaşlarım olsun,okul arkadaşlarım olsun yada başkaları olsun fark etmez.Bende mi sorun var yoksa karşı tarafta mı sorun var anlamıyorum.Misal örnek verecek olursak benim çok yakın arkadaşlarım var elbet ama sürekli ben arıyorum ben evlerine gidiyorum kısacası ben hep çaba gösteriyorum lakin karşı taraf benim onu aradığım kadar aramıyor.Tamam arıyor konuşuyor ama benim kadar değil.Bu sefer düşünüyorum bende mi sorun karşı tarafta mı? Bu sefer ziyaret etmeyince de veyatta konuşmayınca da ''Vay hayırsız niye aramıyon niye ziyarete gelmiyon'' Ama şu birkaç zamandır sağolsun annemle babam gözümü açtı.Annem vaktiyle demişti ''Niye sen arıyorsun ki hep bırak onlar seni arasınlar.Sana geri dönmeyeni veyatta seni az arayanı sen niye arıyorsun bırak''  babam da aynı şekilde demişti bi başka arkadaş için ''Bırak seni görmeyeni boşver gitsin.'' demişti.Ve anladım ki sorun bende değil.Karşı tarafta.Ama size yinede sormak isterim sorun bende mi karşı taraflarda mı?

Şu hayatta açıkçası hep ben kırıldım.İyi niyet göstermekten iyiliğimin süistimal edilmesinden bıktım.Karşı taraf benim gibi düşünmüyor ki abicim.Benim gibi nazik olmuyor.Demek ki bende bundan sonra düşünmeyecem onlar gibi ayı olacağım.İnsan ilişkilerini gerçekten ama gerçekten artık anlamamaya başladım.Karşı tarafla anlaştığım sürece konuşmayı severim.Ama bazen gel gör ki kalabalık arkadaşlarında daha çok konuşan ben birebir bir arkadaşla pek konuşamıyorum.Acaba karşı tarafı çok tanıyamadığım dan mı yoksa konu bulamadığımdan mı? Bi örnek daha vereceğim.Geçenlerde üniversiteden bi arkadaş ailevi ve arkadaşsal durumundan ve üzüntüsünden bahsetti.Karşı taraf için üzülüyorum ama belli edemiyorum yüz ifadem den.Bu bende sorun karşı taraftaki ağlasa etse ulan yüz ifademle belirtemiyorum.Nasıl yatıştırıcı (başka kelime söyleyecektim aklıma gelmedi :D) kelimeler söyleyeceğimi bilmiyorum.Demek ki o zaman ben konuşmayı bilmiyorum arkadaş :D

Veyatta benden sıkılabilirler bunuda düşünüyorum.Ama şunu söyleyeyim vallahi billahi de dediklerim yüzünden karşı tarafı kıracam diye düşünmekten gerçekten bıktım.Bu sorun yakın arkadaşlarımda oluyor normal kısa süreli tanıdıklarımda olmuyor.Gerçi onlarıda kırmak istemem.Ama gerçekten bıktım.Benim gibiler birşey söylese o zaman ben kötü oluyorum karşı taraf iyi oluyor.Ne de olsa benim gibi saflar kaybetmeye her zaman mahkum.Bazen düşünüyorum psikoloğamı gitsem diye :D Benim düşüncem bende iletişime dair bir sorun yok ama bilemiyorum işte.Ama şunu söyleyebilirim ki üniversite sayesinde anlayışlı insanlarla karşılaştım.Demek ki İstanbul gibi bir yerde insanlarla iletişim zorlaşıyor yada kişiliklerinden de olabiliyor.Kocaelin'de gerçekten üniversitede olsun okuduğum sınıfta olsun ilköğretim ve lisedeki arkadaşlardan bin kat daha iyiler üniversite arkadaşlarım ben bunun kanaatini verdim.

Eskiye nazaran biraz daha ağır olduğumu hissediyorum arkadaşlık ilişkilerinde.Beni aramayanı ben niye arayayım diyorum?Beni arasınlar diyorum.

Geçenlerde liseden bir arkadaşla karşılaştık.Dedi biz toplandık lise arkadaşlarla sen niye gelmedin? Bende dedim benim haberim yoktu beni aramadılar.Sonra arkadaşım dedi ben onlara söyleyeyim senide çağırsınlar.Bende dedim ki zoraki çağırılacakmış gibi olur dedim söylemene gerek yok dedim.

Şimdi gel gelelim size sorarım.Bu arkadaşlar benim liseden yakın olmasak bile konuştuğum arkadaşlarımdı.Her yere çağırdıklarında toplandıklarında gitmeye çalıştım ta ki lise bitesiye kadar.Bi ara telefonumda numaralar gitti.Belki tanımıyorum diyede açmamış olabilirim çaldırdıklarında.Günahlarını almayayım ama ulan mesaj at ben şu şuyum diye.Watsap var oradan mesaj at ne olcak.Bi gün diyecem lanet olsun insan ilişkilerine.Ulan o zaman ben çok yapışığım ki o zaman hep benciyim ben.Kendimden bahsediyom çok ki beni çağırmadılar :D 

Ama şunuda söyleyeyim siz siz olun arkadaşıza iyilik eçceksiniz diye de her işe kalkışmayın.Ben bi kere kalkıştım.Kalkışmaz olaydım anneme babama yalan söyleyip ona iyilik edeyim dedim.Ama o beni değil manitasını seçti.Aslında biraz açıklamak gerekirse arkadaşımın sevgili davasıydı.Bazı tatsız olaylar yaşadıktan sonra 12 yıllık arkadaşlığımı kestim.Yani resmen ben kullanıldım burada.Bende de akıl yok ki işte.En büyük pişmanlığım arkadaşımı koruyayım derken aileme yalan söylemek.Güvenlerini zadeledim diye o kadar çok üzüldüm ki.Hayatta ben böyle birşey yapmam ama oldu işte.Ama o olaydan sonra bana arkadaşlık ilişkilerinde çok büyük bir ders oldu.Şunu öğrendim işte ''Arkadaş olsa da olur olmasada olur aile her zaman önceliklidir.Arkadaşsızda yaşayabilirsin''

Bi de bir tane daha arkadaşım vardı onlada ilişkimi kestim.Oda 4 yıllık bir arkadaştı.Lise arkadaşımdı.Ama çok kötüydü ikiyüzlüydü.Sinirden eve ağlayarak gelirdim.Evde ağlardım.Bi tane bana dediğini diyeyim size.Bi gün geometri kitabı mı ne alınacaktı.Benim de sayısal kafa yok.Matematik ve geometri kafama girmiyor.Dedim ben almayacağım.Oda bana dedi sen bu okula ne için geliyorsun? Ama bir söyledi ki varya.Sanki ben ağzımı bozacağım ama okuldaki erkekler için geliyom okula.Nasıl bi sinir oldum bi sinir oldum anlatamam.O gün eve gidip ağlamıştım sinirden.Onunla iyiki ilişkimi kestim kafam o kadar rahat ki ohh.

Bu arada şu hayatıma kadar hiç bi manitam da olmadı.Hoşlandığım bi kişi olmuştu liseden ama hiç sevgili olmadım.İyikim de olmadım.Çünkü aklıma geldikçe bu hoşlaştığım zamanlar o kadar utanç verici ve komik geliyor ki bana.Sakin ay ben sevgili yapacağım ben manita yapacam demeyin bi işinize elinizi alın sonradan evlenin.Sevgili olunca hiçbir halt olmuyor.Sakın ben birini seviyorum diyipte ailenizden asla vazgeçmeyin.

Konu nerden nereye gelmiş ve ben bu kadar hiddetlenmişim :D Sanırım biraz bu konu içime birikmiş.Aklıma da başka birşey gelmiyor.Ben bitireyim öyleyse yazımı :D Ama bitirmeden öncede size şu soruyu sorayım

İletişimde bende mi sorun var yoksa karşı taraflarda mı?